مردم آفریقا وقتی می گویند “so taai soos a ratel,” منظورشان دقیقا این است : ” به صلابت یک رودک” و در رابطه با این صلابت حق کاملا با آن هاست چرا که رودک ها با داشتن دندان های تیز، آرواره های قوی، پوست کلفت چرمی و حالت تهاجمی شان اسطوره ی انکارناپذیر صلابت و محکمی اند. “جنگجوی بدون رقیب” این لقبی است که در ایران به رودک عسل خوار داده اند.حیوان بی همتایی که رد پایش را می توان درکرخه و دز خوزستان، خبر و روچون در کرمان، بورویه هرات در یزد و در ترکمن صحرا و گرگان دنبال کرد.
در آفریقای جنوبی، رودک ها همزیستی جالبی با پرنده ی عسل یاب دارند. اساس این همکاری اشتیاق پرنده برای موم و عشق رودک به لارو و عسل زنبورهاست. وقتی پرنده ی عسل یاب یک همراه قابل اعتماد- در اینجا، یک رودک- را می بیند، به او نزدیک می شود و شروع به صدا زدن میکند، دمش را تکان می دهد، پرهای سفیدش را به نمایش می گذارد و با اشتیاق از درختی به درخت دیگر می پرد تا او را به سمت کندو هدایت کند. رودک پرنده را در حالی که خرخر می کند و رضایت مندانه خرناس می کشد دنبال می کند. بعد با کمک غده ی تولید بو در ناحیه مخرج، زنبورها را گیج و بی حال می کند، عسل را می خورد و موم کندو را برای رقیب هوشمند خود باقی می گذارد. به این ترتیب هر کس با تلاش کمتر به آن چه دوست دارد می رسد.
در ایران آن صلابت افسانه ای گویا به کار نمی آید. نسل رودک های عسل خوار- درست مثل آن بخش بزرگتر 194 گونه پستاندار این سرزمین- در معرض خطر است. در سال های اخیر فقط یک نمونه از رودک ها در خوزستان مشاهده شده است.
عکس از موسی مدحجی- حوالی رودخانه کرخه