در سال
های اخیر میزان برداشت از جنگل های شمال به کم تر از یک میلیون مترمکعب رسیده است(فرض
کنید 900 هزار متر مکعب).
درختان
برداشت شده قطر های مختلف و حجم های متفاوتی دارند. فرض کنید میانگین حجم درختان
برداشت شده سه متر مکعب باشد). به این ترتیب در سال های اخیر حدود 300 هزار اصله
درخت در هر سال توسط کارشناسان سازمان
جنگل ها در جنگل های شمال انتخاب و سپس قطع می شود.
این کار،
یعنی انتخاب درختان فوق – که براساس اصول علم جنگل شناسی و کتابچه طرح مصوب صورت
می گیرد- “نشانه گذاری” نام دارد.
خوشبختانه
در سال های اخیر کوشش هایی برای آموزش نشانه گذاران (بخش دولتی) و صدور کارت
صلاحیت نشانه گذاری صورت گرفته که باید دامنه آن گسترده تر شده و کارشناسان جنگل بخش
غیردولتی را هم شامل شود.
اما بحث
اصلی این است که آیا نظارت کافی بر امر بسیار مهم نشانه گذاری صورت می گیرد و با
این خروج گسترده کارشناسان (با روند ناگزیر بازنشستگی)، و عدم جایگزینی نیروهای
مورد نیاز، آیا اساسا” نیروی کارشناسی لازم در این زمینه وجود دارد؟ از طرف
دیگر آیا ساز و کاری برای استفاده از نیروی کارشناسی موجود در جامعه جنگبانی به
مفهوم اخص طراحی و به کارگیری شده است؟
نشانه گذاری، آینده جنگل های تحت مدیریت را تعیین می کند. آینده جنگل را جدی تر بگیریم.
…