بهره برداری های خود بخود و فاقد لجام جوامع محلی همیشه مانع تحقق رویش سالیانه جنگل در حدود ظرفیت واقعی است، بنحویکه جنگل های حاشیه آبادی ها فقط در بهار سبز می شوند و به محض ورود به فصل خزان ، نمی توان ذخیره رویش سالیانه را بیش از بیوماس در محاسبات منظور نمود ، زیرا بهره برداری فاقد برنامه و بِه گزینی در پایه از بهترین گونة جنگلی ، موجب هدر رفت پتانسیل بالقوه در جهت تولید مناسب در تنه شود و آنچه بالفعل