چندی پیش پیشنهادی دادم در ارتباط با صندوق حمایت از محیط‌‌بانان و جنگل‌بانان. به نظر می‌رسد این پیشنهاد به مرحله عمل درآمده و اساس‌نامه‌ای هم برای آن تدوین شده است. هیچ چیز دل‌پذیرتر از این نیست که ببینی پیشنهادت برای حفاظت محیط‌زیست سرزمینی که دوستش داری به بار می‌نشیند. احساس می‌کنی درست به هدف زده‌ای و لبخند رضایت بر لبت می‌نشیند. لختی بعد این لبخند و شعف با خواندن تمام اساس‌نامه بر لبانت می‌ماسد. اما چرا امید تبدیل به یاس می‌شود؟ سعی کرده‌ام به این سئوال، ساده و صریح و کوتاه پاسخ دهم: