سکانس اول:
خنجرهایی که تا عمق 5 سانت به بدن گاو فرو می رود زخمی اش می کند. گاو دچار خونریزی داخلی شده و ضعیف می شود. در حالیکه قدرت سر بلند کردن و راه رفتن را از دست می دهد، چند نفری دوره اش می کنند و با رنگ قرمز و فریاد زدن انرژی باقیمانده حیوان هم خالی می شود.... ماتادور با یک گاو فلک زده خسته روبرو است که خون زیادی از دست داده و حالا گاوباز برای تماشاچی ها هنرنمایی می کند و گاو را اینطوری قطع نخاع می کند. گاو زنده است اما قدرت تحرک ندارد، گاو باز گوش و دمش را می برند تا سند افتخار نصیب گاو باز شود، گاو را با اندام قطعه قطعه شده روی زمین می کشند، نخاعش قطع شده ولی هنوز زنده است ...
سکانس دوم:
شتر وحشت زده به میان انبوه جمعیت آورده می شود. طنابی به پاها و بینی حیوان وصل شده است و هر کسی از طرفی آنرا می کشد تا درد ناشی از تحریک اعصاب بینی مانع از تحرک زیاد حیوان شود. یک نفر یکی از پاهای جلویی حیوان را از آرنج تا کرده و به ساق پا می بندد. شتر در حالت عدم تعادل است که کسی با قمه شاهرگ گلوی حیوان را می برد. خون زیادی به بیرون می جهد. شتر تعادلش را از دست می دهد و در حالیکه خون فراوانی از گلویش خارج می شود روی زمین می افتد. صدای ناله اش فضا را پر کرده است حیوان دست و پا بسته در خون خود روز زمین می غلطد. در حالیکه هنوز جان دارد آنرا از پا یا دست و بصورت معلق در هوا از زمین بلند کرده و در وانت می گذارند ...
سکانس اول داستان عملیات وحشیانه گاوبازی در یکی از شهرهای فرانسه است که کامران نجف زاده آنرا در گزارشی برای صدا و سیمای ایران روایت می کند.
و سکانس دوم روایت قربانی کردن شتری در یکی از خیابانهای ایران است. ماجرایی که در سالهای اخیر بسیار دیده ایم و متاسفانه شواهد امر حاکی از افزایش آن است.
گاوبازی رسمی وحشیانه و قرون وسطایی است که شوربختانه همچنان در بین برخی از مردمان هوادار دارد و در کشورهایی که مدعی حقوق حیوانات هستند در حال انجام است، هر چند که کوشش های زیادی برای ممانعت از انجام این رسم قرون وسطایی توسط کوشندگان اجتماعی و فعالان حقوق حیوانات صورت گرفته است ولی تا به امروز متوقف نشده است. کامران نجف زاده به درستی و خوبی شدت این عمل وحشیانه را در گزارشی به نمایش گذاشته است. گزارشی که دیدن آن باعث تاسف وتاثر هر انسانی خواهد شد.
گویند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. ای کاش صدا و سیما و رسانه های ملی ما گزارشی در مورد ذبح حیوانات در محیط های شهری و بویژه ذبح شتر در خیابان ها تهیه می کردند. یک بار دیگر سکانس اول و دوم این نوشته را بخوانید. براستی اگر کشتن شتر در خیابان بدتر از گاوبازی نباشد قطعن بهتر نخواهد بود. کما اینکه نباید فراموش کنیم که گاوبازی در محیطی بسته و برای کسانی انجام می شود که به این قصد و نیت در آن فضا گرد هم آمده اند اجرا می شود اما شتر کشی در محیط های عمومی و شهری اجراء می شود و هر شهروندی خواسته و ناخواسته در معرض این صحنه های دردناک قرار می گیرد. شهروندانی که در بین آنها کودکان، نوجوانان، زنان و سالمندان به وفور دیده می شود.
در مقایسه با گاوبازی، ذبح شتر معایب دیگری نیز دارد و آن اینکه عموماً شترکشی در مناسبت های مذهبی انجام می شود و این باعث می شود که به شکل ناخواسته این عمل در پیوند با دین و مذهب قرار بگیرد. اما براستی در کجای مذهب ما نسبت به کشتن حیوانی اهلی و بی آزار اینگونه سفارش شده است. چرا باید با رفتاری این چنین در محیطی عمومی، چهره ای خشن از دین را به نمایش بگذاریم؟! مگر نه آنکه در دین اسلام احادیث و روایات فراوانی در خصوص مهربانی با حیوانات وجود دارد؟ و مگر نه آنکه یکی از القاب امام هشتم شیعیان،«ضامن آهو» است؟کشتن شتر به این شکل چه سود و فایده ای برای دین و مذهب دارد؟ آیا اگر هدف قربانی کردن است نمی شود آنرا در محیطی بسته و بدور از انظار عمومی انجام داد؟!
همچنین از نظر قانونی کشتار غیرمجاز دام در معابر عمومی، مغایر مقررات بهداشتی است و ارتکاب این عمل مطابق ماده ۶۸۸ قانون مجازات اسلامی و ماده ۳۷ قانون تعزیرات حکومتی می تواند موجب پیگرد قانونی قرار گیرد. (اینجا را بخوانید)
در بعد مذهبی برخی از مراجع شیعه کشتن حیوانات در اماکن عمومی را شرعاً دارای اشکال می دانند. (اینجا را بخوانید)
علاوه بر اینها کشتن حیوانات در اماکن عمومی باعث بوجود آمدن مشکلات فراوان بهداشتی برای شهروندان خواهد شد و پزشکان و دامپزشکان همواره بر این موضوع تاکید کرده اند. (اینجا را بخوانید)
و نکته دیگر آنکه ذبح حیوانات در اماکن شهری و در حضور کودکان اثرات نامناسبی بر روان کودکان خواهد داشت. (اینجا را بخوانید)
امید آن داریم که مدیران محترم اجرایی،انتظامی و قضایی تدابیر مناسب برای برخورد با چنین رفتارهایی که می تواند چهره ای خشن از مذهب در برخورد با حیوانات نشان دهد و باعث گسترش خشونت در جامعه شود بیندیشند و در سال آینده شاهد چنین صحنه های نباشیم. تصاویری که اگر قرار باشد در هر رسانه ای منتشر شود در کمترین حالت باید نشان هشدار دهنده (13+) داشته باشد.