عباس محمدی- کوه نیوز
در چند هفته ی گذشته، در بعضی محفل های کوه نوردی، صحبت شرکت نکردن (تحریم) جشنواره ی بیستون مطرح بوده است. انگیزه های طرح این موضوع، متفاوت بوده است: شماری از کوه نوردان کرمانشاهی، «نادیده گرفته شدن» جامعه ی کوه نوردی آن شهر در روند تصمیم گیری ها درباره ی جشنواره و «بی اعتنایی فدراسیون به پیشنهادهای کوه نوردان کرمانشاهی» را دلیل شرکت نکردن در جشنواره عنوان کرده اند. شماری دیگر، «بی فایده بودن» جشنواره و نداشتن بازخورد آموزشی برای کوه نوردان ایرانی، همچنین مسایلی مانند جداسازی کوه نوردان خارجی از ایرانی ها در جشنواره ی قبلی را دلیل بی میلی خود به حضور در این رویداد عنوان کرده اند. گروهی نیز "معلق شدن" انجمن کوه نوردان ایران را که نقش اصلی در شکل گیری جشنواره ی بیستون داشته، دلیل موجهی برای شرکت نکردن در جشنواره - به نشانه ی اعتراض به نقش فدراسیون کوه نوردی در این تعلیق- دانسته اند.
به نظر من، تمام این دلیل ها موجه است! شرکت نکردن در جشنواره می تواند یکی از راه های رساندن صدای اعتراض یا نظر خود به گوش مسوولان فدراسیون باشد. اما لازم است آن که شرکت نمی کند، موضوع شرکت نکردن خود و دلیل آن را بیان کند و گر نه این اقدام تاثیری نخواهد داشت.
جمعی دیگر هم در این رویداد شرکت خواهند کرد؛ به این دوستان پیشنهاد می دهم که به مسوولان فدراسیون و دیگر مدیران دولتی یادآور شوند که دنیای ورزش و جامعه ی کوه نوردی، با خود محور بینی فدراسیون میانه ای ندارد و اصولا لازم است که در شیوه های مدیریتی فدراسیون، تجدید نظری اساسی صورت گیرد. در این راستا، گام نخست تغییر اساسنامه ی فدراسیون است، به نحوی که باشگاه ها و گروه ها و انجمن های مردم نهاد نقش موثر در انتخاب رییس فدراسیون و اداره ی آن بیابند. رساندن نظر کوه نوردان ایرانی به گوش کوه نوردان خارجی، و جویا شدن نظر آنان در موضوع انحصار طلبی های فدراسیون، و پرس و جو درباره ی شیوه های اداره ی فدراسیون ها و کلوب های اروپایی... می تواند از دیگر کارهای شرکت کنندگان در جشنواره باشد.