عظیم قیچی ساز، کوه نورد توانمند تبریزی، با صعود به قله ی مانسلو توانست دهمین قله ی هشت هزار متری خود را هم صعود کند (خبر در تارنمای فدراسیون). به او "خسته نباشید" و تبریک می گویم.
اگر عظیم چهار قله ی هشت هزار متری دیگر را هم صعود کند، به "باشگاه صعود کنندگان هشت هزار متری ها" خواهد پیوست، یعنی جزو بیست- سی نفری خواهد شد که توانسته اند تمام چهارده قله ی بالای هشت هزار متر جهان را صعود کنند (آمار دقیق شان را ندارم). از او (و طرفداران او) می پرسم که آیا هیچ طرحی هم برای انجام حرکتی نو در هیمالیا یا قراقوروم دارد؟
اگر عظیم عزیز نتواند دست کم یک کار نو در این صعودها انجام دهد، احتمالا نخستین کوه نورد جهان خواهد بود که به رکورد انجام "بزرگ ترین پروژه ی تکراری کوه نوردی با بودجه ی ملی" دست خواهد یافت.
عظیم، نمونه ی شاخص کوه نوردان مکتب فدراسیون ایرانی است. از ویژگی های این مکتب؛ صرف وقت بسیار، صرف پول بسیار، تلاش و تمرین کمیتی بسیار، سکوت درباره ی ارزش کیفی صعود، سکوت درباره ی چگونگی تامین مالی برنامه (و در نتیجه، منتقل نشدن تجربه ی برنامه ریزی)، سوار شدن بر موج احساسات عامه پسندانه، تلاش نکردن در جهت ارتقای بینش همگانی، و خلاصه: کمیت گرایی و کیفیت گریزی است.