نشست سه روزه توسعه پایدار در ریودوژانیروی برزیل به پایان رسید. این نشست با انتشار بیانیه‌ای توانست تنها "توافقی حداقلی" را تصویب کند. مدافعان محیط زیست اهداف این نشست را ناکافی و بدون ضمانت اجرایی می‌دانند.
پس از پایان نشست "ریو+ ۲۰" ارزیابی‌های متفاوتی از نتایج این نشست ارائه شد. در نشست ریو بیانیه‌ای پایانی با عنوان "آینده‌ای که ما می‌خواهیم" به امضا رسید که به گفته ناظران در برگیرنده "توافقی حداقلی" است. سازمان‌های حافظ محیط زیست می‌گویند که در بیانیه پایانی از حفاظت از آب‌ها و دریاهای جهان یاد می‌شود، اما اهدافی روشن و زمانبندی خاصی برای اجرای برنامه‌های متفاوت وجود ندارد.
۱۹۳ کشور شرکت کننده در نشست ریو در بیانیه پایانی خود توافق کردند که "برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد" (UNEP) را تقویت کنند. در این بیانیه همچنین آمده است که بهره‌برداری از منابع طبیعی باید در هماهنگی با حفظ محیط زیست باشد. بیانیه از "اقتصاد سبز" به عنوان راهکاری "برای مبارزه علیه فقر و غارت منابع طبیعی" یاد می‌کند.
پیش از برگزاری نشست ریو بحث‌های متفاوتی پیرامون اهداف و چگونگی اجرای "اقتصاد سبز" صورت گرفته بود. کشورهای در حال رشد از این بیم دارند که کشورهای توسعه‌یافته با پوشش "اقتصاد سبز" از ورود کالا‌های آنان به بازارهای جهانی جلوگیری کنند. بر اساس بیانیه‌ی پایانی نشست ریو «اقتصاد سبز ابزاری برای مقابله با فقر و ضامن رشد پایدار است». اما به گفته منتقدان قواعد محکمی برای اجرایی کردن این اقتصاد در ریو مطرح نشد. کشورهای عضو اجازه دارند بطور داوطلبانه "اقتصاد سبز" را به عنوان برنامه‌ای دولتی در دستور کار خود قرار دهند یا آن را تنها به عنوان الگویی در اقتصاد بازار بکار گیرند.
در بیانیه ابهامات زیادی درباره موضوع انرژی وجود دارد. بطور مثال در بیانیه آمده است که کشورهای عضو خود را موظف می‌دانند که انرژی مورد نیازشان را از طریق فناوری‌های نوین تامین کنند، اما این راه‌های نوین تدقیق نشده‌اند. انرژی مورد نیاز کشورها باید از طریق ترکیبی از انرژی‌های متفاوت تامین شود. بدین دلیل پرداخت یارانه برای سوخت‌های فسیلی همچنان مجاز شمرده شده است. نشست ریو بدون هیچ ضمانت اجرایی به کشورهای عضو توصیه می‌کند که از مصرف بی‌رویه انرژی خودداری کنند و الگوی مصرف را نیز تغییر دهند.
در نهایت، بزرگترین دستاورد همایش سه روزه ریو +20 را می توان این دانست که مقرر گردید همایش های بیشتری در این زمینه برگزار شود. با این حال، برخی نیز معتقدند با توجه به شکست بیشتر همایش های محیط زیستی در سالیان گذشته، همین که بیش از یکصد تن از سران کشورهای جهان توافق کردند که به بحث های بیشتری در این باره نیاز است، یک گام به جلو محسوب می شود.
البته در این میان، کشورها به صورت جداگانه تعهداتی را هم تقبل کردند. برای مثال اندونزی، استرالیا و کلمبیا برای حفاظت از اقیانوس ها در آب های مرزی شان برنامه هایی ارایه کردند و آمریکا هم تعهد داد که با چهارصد شرکت، از جمله وال مارت، کوکاکولا و یونیلیور برای جلوگیری از جنگل زدایی در چرخه تولیدشان همکاری کند. انتقاد دیگری که به همایش ریو 20 وارد شد، این بود که با وجود پیدایش قدرت های نو ظهور اقتصادی، مانند چین و برزیل، ادبیات همایش یادآور تفکیک جهان به 'شمال – جنوب' بود که کشورهای ثروتمندتر را در مقابل کشورهای درحال توسعه قرار می دهد.
نمایندگان 77 کشور فقیر جهان در همایش ریو همچنان بر دیدگاه قدیمی خود پای می فشردند که کشورهای اروپایی و آمریکایی به دلیل اینکه در 250 سال اخیر، از بیشترین منابع طبیعی جهان استفاده کرده اند باید 'بدهی تاریخی' خود را بپردازند و هزینه های محیط زیستی و انتقال فن آوری مورد نیاز برای حفظ محیط زیست در کشورهای فقیر را بپذیرند.
برخی از کارشناسان نیز معتقدند که توسعه پایدار، یک فرایند است و نمی توان انتظار راه حل های فوری در این زمینه داشت. (به نقل از ایرنا)