گل افشان یکی از شگفت انگیزترین پدیده های ژئوتوریسمی است که بسیار مورد توجه زمین شناسان و علاقمندان به طبیعت است.
چابهار در۱۰۰۰ کیلومتری غرب خود (در دشت کهیر در جاده تنگ –گالک در مسیر بندرعباس) میزبان ۳ گل افشان است که ۲ تای آن به شکل تپه و دیگری به شکل آتشفشان بوده که تنها این نوع فعال است.مردم به زبان محلی به این پدیده “ناف دریا” یا “بولوبولو” می گویند.اغلب در هنگام فعالیت گل فشانها صداهایی شبیه شلیک تفنگ به گوش می رسد.ارتفاع گل فشان چابهار یا گل فشان تنگ بالغ بر ۲۰ متر بوده و قطر دهانه آن به ۱۲ متر میرسد.بعضی گل فشانها از دامنه های خود نیز گل متصاعد می کنند اما گل فشان تنگ تنها از دهانه خود این عمل را انجام می دهد.
گل فشان چابهار دارای منشا تکتونیکی و از نوع سرد است یعنی آتشفشان در پیدایش آن نقشی نداشته است.رسوب گذاری سریع گل و سیال ماندن آبهای درون آن به همراه فشار وارده از پایین موجب می شود که آب و گل به همراه گاز به بیرون پرتاب شود .گاز گل فشان چابهار از نوع متان و رنگ گل آن خاکستری تیره و گاه روشن است. دوره تناوب این پدیده زیبا ده تا پانزده دقیقه است که با لرزش خاک اتفاق می افتد. قطره حباب آن ۳۰ سانتی متر که نسبت به همه گل فشانهای کشور بزرگتر است. عمر حباب ها چند ثانیه است و گل گل افشان چابهار غلیظ تر از گل های دیگر گل فشانهاست. دمای گل خروجی سردتر از دمای محیط اطراف است وتقریبا حالت قلیایی یا خنثی دارد و مزه آن شور است.
از گل آنها در صنایع سفال، کوزه گری ،آجرپزی ،بهره گیری از گاز ،گردشگری ،گل درمانی و غیره استفاده می شود. گاهی بومیان خود را در گل فرو می برند و سپس به نماز و دعا می ایستند و این گل را شفا بخش می دانند به طوری که بعضی اوقات مقداری از آن را برای ادامه درمان با خود به منزل می برند.