به نظرم حالا نصفه شبی که من اینجا نشسته ام و مثل دوچرخه سوار فیلم بایسیکل ران با روش های فیزیکی چشم هایم را باز نگه داشته ام که بتوانم چند مطلبی روی سایت بگذارم، بعضی از دوستانی که قرار است امسال برای مذاکرات اقلیمی به آفریقای جنوبی بروند دارد هتلی رزرو می کنند، بلیت پروازی می خرند، یا شاید آن هایی که مرتب ترند دارند لباس هایشان را از قبل اتو می کنند. دقیقا خبر ندارم.
گاردین نوشته است که تعداد شرکت کننده های سال پیش (2010) به قدر سال 2009 در کپنهاگ نبود و امسال به قدر سال قبل نخواهد بود. اگر همینطور پیش بروند احتمالا اجلاس دانشجویی می شود و قسمت من هم می شود (این جمله از گاردین نبود). خودمانیم چقدر جالب می شود تا برای بیدار کردن مذاکره کنندگان از خواب از ووزلا استفاده کنند (این هم از گاردین نبود).
گاردین می نویسد که یکی از مهم ترین بحث ها در این اجلاس سرنوشت پیمان کیوتو است. کشورهای در حال توسعه دوست دارند پیمان تمدید شود چرا که این پیمان تنها تعهد توسعه یافته ها است برای اینکه کاری بکنند.
ایالات متحده می گوید امضایش نمی کند. اروپا می گوید اگر ایالات متحده امضایش نکند این پیمان بی معنی است پس ما هم با هر دو دست می زنیم زیر کاسه و کوزه اش و باید به فکر باشیم که پیمان جدیدی جایش بگذاریم.
یکی دیگر از بحث های امسال پول است. پولی که قرار است توسعه یافته ها به در حال توسعه ها بدهند تا بتوانند برای سازگاری خرج کنند. در حال توسعه ها غر می زنند که پول ما چی شد؟ توسعه یافته ها می گویند باشد! در دست اقدام است! بعد که رویشان را این طرف می کنند می گویند: اگر پول داشتیم که وضعمان در اروپا و آمریکای شمالی این نبود.
گزارش نسبتا طولانی گاردین به چند نکته ی دیگر هم در مورد مذاکرات اشاره کرده است که به نظرم برایتان جالب خواهد بود. لینکش اینجا است.