دکتر ناصر کرمی عزیز مطلبی را در آخرین پستش نوشته که واماندگی و استیصال از آن می بارد و از اوضاع پیش آمده برای محیط زیست کشور و اینکه دیگر راهی برای اصلاح وضعیت موجود نمانده می نالد. فقط گوشه ای زده بود به اینکه مردم را شاید بتوان نصیحت کرد
“اما نکته این است که مخاطب اینگونه اندرزهای رسانه ای البته به طور معمول مردم هستند و نه عوامل پشت پرده دستگاه های دولتی که از توان عبور از قانون برخوردارند. و من اگر بهترین روزنامه نگار جهان باشم و بهترین و فراگیر ترین رسانه جهان را هم در اختیار داشته باشم حداکثر می توانم بر یک درصد از فرآیند تخریب و نابودی محیط زیست ایران اثر بگذارم. آن هم به فرض اینکه همه مردم بلااستثناء مخاطب رسانه من باشند و من هم دارای آنچنان نفس مسیحایی که بتوانم همه را دلمشغول و همراه منویات ذهنی خود بکنم.”
در راستای اینکه به قول همسرم من زاده شده ام که فقط دیگران را ناامید کنم و از آنجا که ذات دایی جان ناپلئونی من تغییر پذیر نیست خواستم از این بحث هم ناامیدشان کنم. چگونه؟ عکس زیر را ببینید و لطف بفرمایید بگویید آیا این مردم را می توان به اصلاح روشهای برخورد با محیط زیست ترغیب کرد؟ لطفا با دقت به طنابهای محافظ هم نگاه کنید. باز هم درویش می گوید من دایی جان ناپلئونم. نیستم؟
