آن دست‌های سبز فراوان نشانده‌اند
بر بی‌کرانه‌گی
از بوته‌های سبز ، بهاری عظیم را :
زمین زیر پای من
از این کرانه … سبز !
تا آن کرانه … سبز !
از میان نوشته‌های «فرامرز نصیری»:« شنبه بود … شنبه ای مثل همیشه! … گفت: نمی‌خواهم به سیاهی عادت کنم! … به‌خستگی … به تکرار و ملال و بی هوده‌گی … نمی‌خواهم شاهد مرگ آرام و تدریجی روحم باشم … جغرافیای رنج را پشت سر خواهم گذاشت و در چشم‌اندازهای همیشه بهار، با عشق و بوسه و باران، با پروانه‌ها و رنگین‌کمان، تا انتهای دنیا خواهم رفت … گفت و رفت! … من و «زمان» ماندیم … آفتاب می‌خندید … شنبه بود … » !!
با خداحافظی فرامرز نصیری از فضای مجازی کوه نوردی ایران، شک ندارم که عده ای نفس راحتی می کشند که «آه راحت شدیم!!» دیگه کسی نیست که پیگیر و دقیق موی از ماست ... “کلاغ ها و فرامرز نصیری”
