رییس سازمان نظام دامپزشکی خبر داده هر سال بیش 1500 نفر با مدرک دکترای حرفه ای دامپزشکی از دانشگاه ها فارغ التحصیل می شوند. دکتر محمد رضا صفری در گفتگویی که با ایلنا داشته این مساله را «سونامی دکترای دامپزشکی» در کشور نامیده و نسبت به عدم اشتغال مناسب این افراد و نبود فرصت های شغلی مناسب ابراز نگرانی کرده است. صفری گفته: “آمارها حکایت از وجود بیش از 30 مرکز دانشگاهی و آموزش عالی دامپزشکی در ایران دارد این در حالی است که در کشورهایی همانند فرانسه هم اکنون 5 دانشکده یا در کشور استرالیا 2 دانشکده، نیوزلند یک دانشکده و در کشور انگلستان 5 دانشکده با وجود آن حجم زیاد تولیدات دامی و طیور وآبزی فعالیت دارد.” وی همچنین تاکید کرده که وجود این همه فارغ التحصیل بدون برنامه در کشور خود به خود به شأن و منزلت این رشته ضربه می زند.
افزایش شمار دامپزشکان از طرفی می تواند باعث افزایش نیروهای متخصص در این حوزه شود و به افزایش سلامت و بهداشت حیوانات کمک کند اما اگر این افزایش بی برنامه باشد وجود دامپزشکان بی کار می تواند به عاملی بر ضد حیوانات و حقوق حیوانات تبدیل شود.
برای رسیدن به مدرک دکترای حرفه ای دامپزشکی حداقل 6 سال تحصیلات دانشگاهی لازم است که 2 سال طرح نیز به آن اضافه می شود و پس از آن فارغ التحصیلان توقع دارند از موقعیت شغلی خوب همراه با درآمد مناسب برخوردار باشند اما تعداد زیاد فارغ التحصیلان به همراه فرصت های شغلی محدود و رکود اقتصادی باعث می شود رویای شغل و درآمد خوب دست نیافتنی باشد و این مساله ممکن است زمینه هایی را برای کسب در آمد از روشهایی که به حیوانات آسیب وارد می کند را فراهم آورد.
افزایش جراحی های زیبایی حیوانات نظیر جراحی گوش، دم، بینی و حنجره و یا عقیم سازی های غیر ضروری در کنار خرید، فروش و پرورش حیوانات و بویژه حیوانات خاص (اگزوتیک پت و اگزوتیک انیمال) از جمله مواردی است که در سالهای گذشته افزایش یافته است. اگر سری به کلینیک های دامپزشکی یا حتی وب سایتهای دامپزشکی موجود بزنید متوجه می شوید که این اقدامات به راحتی انجام می شود. هر چند که شوربختانه این اقدامات و جراحی ها از نظر قانونی منعی ندارد اما همگی برخلاف حقوق حیوانات هستند و حتی در مواردی می توانند سبب بروز آسیب های جسمی به حیوانات شوند.
شوربختانه دانش عمومی مردم نسبت به دامپزشکی و حقوق حیوانات بسیار پایین است و موارد بسیاری مشاهده شده که دامپزشکان به شیوه های مختلف مراجعان را تشویق به انجام این اعمال غیرضروری و حیوان آزارانه می کنند.
در کنار موارد فوق، سرفصل های برخی از دروس رشته دامپزشکی به شیوه ای است که حیوانات زیادی جهت آموزش یا پایان نامه های تحصیلی به کام مرگ کشیده می شوند. این در حالیست که در بسیاری از کشورهای پیشرفته ماکت ها، نرم افزارها و ابزارهای کمک آموزشی جایگزین برای کاهش تلفات حیوانی مورد استفاده قرار می گیرد.
با توجه به مطالب بیان شده لزوم گنجاندن دروسی برای فراگیری حقوق حیوانات و توجه به نکات اخلاقی در این رشته بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. ضمن اینکه فعالیت بیش از پیش گروه های دانشجویی و مردمی در این صنف برای ترویج حقوق حیوانات و مهربانی با حیوانات از دیگر روش های موثر است. وضع آیین نامه ها و قوانین سختگیرانه برای کاهش و ممنوعیت اعمال جراحی غیر ضروری و حیوان آزارانه و نظارت سازمان دامپزشکی، نظام دامپزشکی و سازمانهای مردم نهاد زیست محیطی بر کلینیک های دامپزشکی از دیگر مواردیست که می تواند به بهبود نگاهی اخلاقی به حیوانات و حمایت از حیوانات و توجه به حقوق حیوانات منجر شود.
در پایان جا دارد این سوال نیز پرسیده شود که آیا برنامه ریزی ها همچنان در جهت افزایش تولیدات دامی کشور است؟ آیا با توجه به اثرات زیان بار اثبات شده گوشت و محصولات دامی بر محیط زیست، قرار نیست نگاهی دوباره به این سیاست ها داشت؟!