یک کارزار (کمپین) در مخالفت با تحریمهای گسترده بر ضد ایران راهاندازی شده که متن آن به شرح زیر است، و برای امضای آن میتوانید اینجا را کلیک کنید.
حق توسعه در بیانیه سال ۱۹۸۶ سازمان ملل متحد به عنوان مکمل حقوق بشر یا در واقع شرط تحقق آن رسمیت یافته است. به موجب این بیانیه انسانها بطور فردی و جمعی حق دارند از توسعه اقتصادی، اجتماعی فرهنگی و سیاسی، و از میراث مشترک بشری بهرهمند شوند. یکی از وظایف دولتها این است که بطور مشترک با برقراری صلح و امنیت جهانی، زمینهساز تحقق حق توسعه گردند.
گسترش تحریمها از نظامی به اقتصادی، و بخصوص اِعمال تحریمهای یکجانبه، حق توسعه را از مردم ایران، و نیز تاثیر مردم ایران را برتوسعه جهانی، سلب کرده است. تحریمهای اقتصادی، مانع جریان و مبادله دانش، علم، فناوری، کالا، نیروی کار و سرمایه ایران با دیگر جوامع گشته است. بطور مثال هزینه دارو و درنتیجه بهداشت در ایران بسیار گران شده است؛ تحصیل دانشجویان ایرانی در خارج کشور بسیار مشکل وگاه غیرممکن شده و مبادلات فکری و فرهنگی فرهیختگان، پژوهشگران و فعالان اجتماعی و سیاسی با همتایان خود در جهان از طریق همایشها و هماندیشیها به حداقل رسیده است؛ از دامنه فعالیت مولد بخش خصوصی به تدریج کاسته شده و طرحهای عمرانی که برای توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و حفظ محیط زیست ایران ضروری است به مرز توقف کامل رسیده است و اینها خود اثری نامطلوب بر توسعه پایدار منطقه خاورمیانه میگذارد؛ عدم امکان همکاری موثر با سازمانهای جهانی، که ایران عضو رسمی و ذیحق آنهاست، امکان بهرهگیری از تجارب و کمکهای آنها را برای توسعه ایران (و بطور متقابل ایران را به آنها) از میان برده یا به حداقل رسانده است و… این همه باعث گشته که بیکاری و تورم هرلحظه خانوارهای بیشتری را به زیر خط فقر بکشد، آسیبهای اجتماعی چون اعتیاد و بزهکاری گسترش یابد، فعالیتهای اقتصادی مولد به حداقل برسد، آسیبهای اساسی وگاه جبران ناپذیر به محیط زیست وارد شود… و در یک کلام توسعه پایدار جامعه ایران در معرض مخاطره جدی قرار گیرد.
هرچند بسیاری از مردم ایران برای تحقق کامل حقوق خود و از آن جمله حق توسعه با شیوههای گذشته حکمروایی در ایران موافق نیستند و معتقداند این شیوههای حکمروایی خود یکی از موانع توسعه ایران بوده است؛ اما همان طور که تجارب تاریخی، مانند محدودیت و فشار اقتصادی بر کشور آلمان پیش از جنگ دوم جهانی و دخالتهای خارجی چند سال اخیر در منطقه خاورمیانه به اثبات رسانده است، این گونه دخالتهای خارجی صلح و امنیت جهانی را بیشتر به خطر میاندازد و راه توسعه جوامع را پردرد و رنجتر میسازد. در واقع این گونه دخالتهای خارجی، چه بصورت مستقیم (نظامی) و چه غیرمستقیم (تحریم)، به تقویت نیروهای افراطی در جوامع انجامیده و نه تنها راه توسعه داخلی جوامع را مسدود کرده، بلکه صلح و امنیت جهانی را دچار مخاطره جدی نموده است.
از اینرو ما امضاءکنندگان این متن معتقدیم بخصوص آن دسته از تحریمهای کنونی که امکان مبادلات اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ضروری برای توسعه ایران را سلب کرده است، باید بطور حتم لغو گردد. این تحریمها علیه حق به رسمیت شناخته شده جهانی مردم ایران به توسعه، و علیه صلح و امنیت جهانی است. دولتهای امضاء کننده بیانیه حق توسعه سازمان ملل متحد، با لغو این تحریمها نشان خواهند داد که به دیگر تعهدات خود در زمینه حقوق بشر نیز پایبندند.
امضا کنندگان اولیه:
آیدین آغداشلو، بابک احمدی، مژگان احمدیه، کمال اطهاری، سید محمد بحرینیان، رخشان بنیاعتماد، حبیبالله پیمان، زهره تنکابنی، محسن رنانی، عباس عبدی، الهه کولایی، مینو مرتاضی لنگرودی، لطفالله میثمی.