روز: مارس 18, 2014

خلاصه‌ای از یادداشت زیر، در روزنامه‌ی ایران 26/12/1392 چاپ شد.  کوه‌پیمایی، یکی از رسم‌های دیرینه‌ی ما ایرانیان است که از زمان‌های کهن، چه برای گذران زندگی و چه برای گردش و تفریح، به آن می‌پرداخته‌ایم. امروزه، یکی از در دسترس‌ترین و همگانی‌ترین ورزش‌ها که میلیون‌ها ایرانی، دست‌کم سالی چند بار به آن می‌پردازند، همین رفتن به بلندی‌های نزدیک شهر یا روستا است. تعطیلی‌های آخر هفته، و تعطیلی‌های طولانی‌تر مانند روزهای نوروز، برای بیشتر مردم بهترین فرصت کوه‌پیمایی است.  از آن‌جا که شکل‌های ساده‌تر کوه‌نوردی و کوه‌گردی، شیوه‌های ارزان و کم‌دردسرتر ورزش هم هست، می‌توان این گردش‌ها را به عنوان یک شیوه‌ی تربیت بدنی و البته راهی برای بهتر شدن روحیه، به همگان سفارش کرد. می‌گویند که ساختار بدن انسان برای نشستن نیست، بلکه بیشتر مناسب ایستادن و راه رفتن است، چرا که گونه‌ی انسان، در بیشتر طول عمر تاریخی خود، می‌بایست برای گردآوری و تامین خوراک به پیاده‌روی و دویدن  ... “کوه‌پیمایی کنیم و ردّی بر جا نگذاریم”

ادامه ←