تهران به کلافی سردرگرم و درهم تنیده از مشکلات، چالش‌ها و بحران‌های محیط زیستی، اجتماعی، فرهنگی، بهداشتی و … بدل شده است. این در حالی است که میزان سرمایه‌گذاری، انباشت نیروی انسانی متخصص و توجه ملّی به بزرگترین کلان‌شهر کشور، هرگز قابل مقایسه با هیچ سکونتگاه کوچک و بزرگ دیگری در ایران نبوده است. بروز پدیده‌ی بسیار خطرناک نشست زمین به میزان ۳۶ سانتی‌متر در سال در جنوب پایتخت، رشد فزاینده‌ی شاخص‌های آلاینده‌ی هوا، قتل سالانه‌ی ۲۰۰ میلیارد دقیقه از عمر شهروندان تهرانی به وسیله‌ی قاتلی به نام ترافیک؛ افت کیفیت آب شرب و کابوس جیره‌بندی آن، تنها بخشی از مشکلات فزاینده‌ی این «غول‌شهر» ایرانی است که از منظر بدهکاری بوم‌شناختی (اکولوژیکی)، ورشکسته‌ترین سکونتگاه کشور هم محسوب می‌شود.
در چنین شرایطی، خبر می‌رسد که ظاهراً پس از یک دهه، دیروز قفل کابینه که از اواسط دولت هشتم بر روی شهردار تهران ناگشوده مانده بود، به وسیله‌ی ... “گام مثبت دولت یازدهم که با تأخیر برداشته شد!”
