پیت سیگر، صدای جنبش‌های اعتراضی آمریکا درگذشت!

پیت سیگر تا آخرین سالهای زندگی با موی بلند و ریش و نواختن بانجو چهره ی ثابت تمام جنبش های اعتراضی جامعه آمریکا بود

پیت سیگر خواننده و ترانه سرای آمریکایی که بیش از شش دهه در عرصه موسیقی فولک و در جنبش های سیاسی و مدنی آمریکا نقش بسیار فعالی داشت در سن نود و چهار سالگی درگذشت.

علاقمندان به موسیقی فولک، از سبک های موسیقی مردمی آمریکا که در نیمه دوم قرن بیستم قوام پیدا کرد و کسانی که حوادث سیاسی و جنبش های مدنی نیمه دوم قرن بیستم را دنبال کرده اند ترانه های معروف پیت سیگر مثل “بگرد، بگرد، بگرد” و “اگر پتکی داشتم” را به خوبی به یاد می آوردند.به گفته نوه پیت سیگر او پس از یک بیماری کوتاه در بیمارستانی در شهر نیویورک درگذشت.

او متولد شهر نیویورک بود. پدرش موسیقی شناس و مادرش نوازنده ویولون بود و به همین خاطر پیت سیگر با موسیقی متولد و بزرگ شد اما به گفته خودش در آغاز کار برای پرورش موسیقی خود راه خلاقی را نمی شناخت.

او در سالهای کودکی و نوجوانی نواختن گیتار، بانجو و اوکولئه که هر دو از سازهای زهی و مورد استفاده در انواع موسیقی های مردمی آمریکا هستند را آموخت. برای تحصیلات دانشگاهی وارد دانشگاه هاروارد شد ولی خیلی زود متوجه شد که استعداد و علاقه اصلی او در زمینه موسیقی است و دانشگاه را رها کرد.

او پس از چند سال تجربه کردن انواع موسیقی های متداول در پایان دهه ۱۹۳۰ میلادی به موسیقی فولک علاقمند شد که از نظر او با ملودی‌های ساده، کلام صادقانه و لحن صریح ترانه های آن در بیان مشکلات و آرزوهای مردم عادی بهترین قالب برای بیان موسیقی و هنر ترانه سرائی او بود.

بسیاری از کارشناسان تاریخ موسیقی آمریکا شروع همکاری پیت سیگر با هنرمند دیگری به نام وودی گوتریه در سال ۱۹۴۰ را نقطه تحول و تکوین موسیقی فولک می دانند.

پیت سیگر در اواخر دهه ۱۹۴۰ میلادی با شکل دادن به یک گروه موسیقی به نام “ویورز” به شهرت رسید و فعالیت و حضور وی در عرصه موسیقی مردمی و اعتراضی آمریکا بیش از شش دهه ادامه یافت.

فهرست سیاه

در دهه ۱۹۵۰ میلادی که دولت آمریکا تحت عنوان مبارزه با کمونیسم فشار بر دگراندیشان و هنرمندان منتقد را به شدت افزایش داد، پیت سیگر به خاطر گرایش‌های چپ گرایانه در فهرست سیاه قرار گرفت.

پخش ترانه‌ها و یا اجرای کنسرت‌های بزرگ او ممنوع شد. ولی او ساکت ننشست و با اجرای کنسرت‌های کوچک در دانشگاه‌های آمریکا ترانه های اعتراضی و پیام‌های سیاسی و مدنی خود را در میان جوانان ترویج می کرد. خود وی از این سال‌ها به عنوان مهمترین دستاورد دوران فعالیت های فرهنگی و هنری اش یاد کرده است.

در دوران فشار به دگر اندیشان در دهه ۱۹۵۰ میلادی که در تاریخ با عنوان ” کمیته تحقیق کنگره در مورد فعالیت های ضد آمریکایی” ثبت شده ، پیت سیگر را برای بازجویی به این نهاد فرا خوانده و او را به اجرای موسیقی برای محافل و گروه‌های کمونیست متهم کردند.

او با این اتهام به شدت مخالفت کرده و گفت ترانه ها و موسیقی وی به هیچ وجه از آمریکایی بودنش نمی کاهد. پس از اعتراضش به حکم این کمیته وی از اتهامات تبرئه شد.

از اواسط دهه ۱۹۶۰ او باری دیگر در صحنه موسیقی روز آمریکا مطرح شد و این بار با ترانه های اعتراضی به جنگ ویتنام به میدان آمد. پیت سیگر از آن زمان تا آخرین سالهای زندگی با موی بلند و ریش و نواختن بانجو (ساز زهی متداول در موسیقی فولک آمریکایی) به چهره ای ثابت در تمام جنبش های اعتراضی جامعه آمریکا بدل شد.

‘صدای معترضان’

ترانه ها و کنسرت های او را می توان کتاب خاطرات همه این اعتراضات قلمداد کرد که در دهه ۱۹۵۰ از اعتراض به بی حقوقی اقشار کم درآمد شروع شد. در دهه ۱۹۶۰ صدای اعتراض به جنگ ویتنام و دفاع از حقوق مدنی و برابری نژادی و در دهه‌های بعد پای ثابت جنبش خلع سلاح هسته ای و صلح جهانی بود.

او فعالیت های خود را تا آخرین سال‌های عمرش ادامه داد و در سال ۲۰۱۱ نیز به جنبش اشغال مرکز بورس آمریکا در وال استریت پیوست.

بیش از شش دهه پیشگامی پیت سیگر در عرصه هنر و فرهنگ معترض از او نمادی ساخت که کمتر کسی می توانست به آن بی توجه باشد. بسیاری از خوانندگان و ترانه سراهای منتقد آمریکایی با او کنسرت و ترانه های مشترک اجرا کرده اند.

در سال ۲۰۰۹ در جنبشی که در شهر واشنگتن به مناسبت آغاز ریاست جمهوری باراک اوباما برگزار شد، او یکی از سرشناس ترین هنرمندانی بود که موج تغییر در این کشور را با زبان موسیقی خاص خود به مردم بشارت می داد.

بیل کلینتون، رئیس جمهور پیشین آمریکا در مورد پیت سیگر گفته است که او یک هنرمند معترض و نامتعارف است که شهامت آن را دارد تا آنچه را که می بیند و احساس می کند در ترانه های خود بیان کند.

او روی نسل های متعددی از خوانندگان و ترانه سرایان تاثیر گذار بوده، از چهره های مشهور نسل های گذشته مثل جون بائز و باب دیلن گرفته تا نسلهای بعدی مثل بروس اسپرینگستین.

در سال ۱۹۹۶ نام او به فهرست چهره های جاودانه موسیقی راک اند رول افزوده شد. در سالهای ۱۹۹۷ و ۲۰۰۸ جایزه گرمی را برای بهترین آلبوم موسیقی فولک و در سال ۲۰۱۰ در سن ۸۹ سالگی جایزه ویژه گرمی برای بهترین آلبوم موسیقی کودکان را دریافت کرد.

بیلی براگ، ترانه سرا و خواننده معترض بریتانیایی که گرایش‌های چپ دارد، در پیام خود به مناسبت مرگ پیت سیگر نوشت: “او در دهه ۱۹۴۰ موسیقی فولک را به میدان اعتراض آورد، در دهه ۱۹۵۰ در برابر سرکوب منتقدان در دوره مک آرتیسم مقاومت کرد، در دهه ۱۹۶۰ همراه با مارتین لوترکینگ دست به اعتراض زد و تا آخر عمر صدای منتقدان و معترضان بود.”

پیت سیگر هیچگاه نتوانست با نغمه موسیقی و نوای بانجو خود حکومتی را واژگون کند. ولی همین که ترانه های او می توانست نگاه مردم به مشکلات بزرگ جامعه را تغییر دهد برای او کافی بود.

یکی از ماندگارترین ترانه های پیت «Those three are on my
mind» است.

 درست در بحبوحه مبارزات مدنی
سیاهان امریکا در سال 64، یه گروه سه نفره از فعالان حقوق سیاهان امریکا به می سی
سی پی رفتند تا برای حق رای سیاهان تبلیغ کنند. کوکلوکس کلان ها به کمک پلیس شهر با شلیک گلوله آنها را به قتل رساندند و اتومبیل آنها را به رودخانه انداختند. از
اونجا که دو نفر از گروه سه نفره سفید بودند، قضیه بالا گرفت و معلوم شد که به سر آنها چه آمده است.

این ترانه را اینجا گوش کنید 

سروده ی پیت زیگر را اینجا بخوانید

در باره ی آن سه جوان هم اینجا بخوانید

منبع ها: بی بی سی فارسی، ویکی پدیا، سایت پیت زیگر