چند روز پیش، در گفتگویی تلفنی، گزارشگر روزنامه‌ی “هفت صبح” از من پرسید که چه راهی برای رفع آلودگی هوای تهران پیشنهاد می‌کنید؛ من تاکید کردم که مردم از این هوای مسموم در حال مردن در “کوتاه‌مدت” هستند، و مسوولان نباید به موعظه برای چاره‌اندیشی‌های “اساسی” (که لابد در درازمدت نتیجه می‌دهد) بسنده کنند. همچنین گفتم که در شرایط کنونی، مقصر اصلی در افزایش آلودگی هوای تهران، شهرداری است که با ساخت بزرگراه و تونل و دو طبقه کردن بزرگراه‌ها (به جای صرف بودجه‌های نجومی آن برای توسعه‌ی مترو و ارتقای شبکه‌ی اتوبوس‌رانی) در واقع خودروسواری شخصی را در شهر، تشویق می‌کند و کانون‌های آلودگی را می‌گستراند.
هیچ چشم‌اندازی برای استاندارد شدن آلایندگی چند میلیون خودروی در حال تردد، یا استاندارد شدن سوخت آن‌ها در یکی دو دهه‌ی آینده نیست. اگر بر فرض محال، ایران خودرو و سایپا (دو شرکتی که باید آن‌ها را بنا به تعریف حیدرزاده، شریک در قتل شهروندان دانست) از همین فردا هم خودروی استاندارد بسازند، با دو سه میلیون خودروی دیگر که به اندازه‌ی سی میلیون خودروی استاندارد آلودگی دارند، چه می‌توان کرد؟! با این تحریم‌ها و خالی بودن خزانه‌ی دولت و نداری مردم، چند دهه وقت لازم است که توان اقتصادی دولت و قدرت خرید مردم، اجازه‌ی تعوض خودروها را بدهد؟! و در این فاصله، چند هزار نفر دیگر بر اثر آلودگی هوا خواهند مرد یا گرفتار عوارض سخت آن خواهند شد…؟ در این شهر، که نفس کشیدن و ورزش، خطرناک است (!) چه باید کرد؟
آلودگی هوای تهران؛ راه هایی ساده برای یک معضل پیچیده