ديروز، همزمان با 12 ارديبهشت – روز معلم – طبيعت زيباي بختياري يكي از
معلم هاي دلسوز محيط زيست كم‌نظيرش را از دست داد. باورتان مي‌شود؟ [تقصیر من چیه رفرنس اصلی اینجوری نوشته]مهندس
هومان خاكپور، بي شك يكي از كارشناسان باتجربه و دلسوز منابع طبيعي كشور
است كه ثمره‌ي سال‌ها تجربه‌ي خود را در قالب انديشكده‌ي مجازي‌اش با عنوان ” ديده بان طبيعت بختياري” به عموم مشتاقان پرشمارش هديه مي‌داد. اما شوربختانه بايد اعلام كنيم كه پس از تارنماي مهار بيابان زايي،
اينك نوبت به ديده بان طبيعت بختياري رسيد تا به محاق رفته و اهالي سختكوش
چهار محال و بختياري از ارتباط مستقيم و بي واسطه با انديشه هاي اين معلم
فرهيخته و باتجربه خود محروم شوند. واقعاً چرا؟ چرا نبايد
سازمان‌هاي مسئول در حوزه منابع طبيعي و محيط زيست كشور اعتراض رسمي خود را
به اين روند اعلام كنند؟ مگر نه اين است كه يكي از وظايف مهم ... “نوبت به نگهبان بام ایران رسید.”
امروز يكي از دوستان برايم ايميلي فرستاد كه بد نديدم آن را منتشر كنم. با خواندن اين ايميل به ياد مادران چرنوبيل افتادم كه امروز از فرزندانشان تنها يك قاب عكس باقي مانده است. همان طور كه در جريان هستيد بر اثر زلزله و سونامي كه بيستم اسفند ماه سال گذشته در ژاپن رخ داد، بسياري از مردم دنيا را نگران يك فاجعه بزرگ و غير قابل كنترل هسته اي كرد. اما اين روزها ژاپني ها تمامي داشته هاي خودشان را به ميدان آورده اند تا از وقوع يك حادثه عميق تر جلوگيري كنند. بد نيست اين ايميل را يك بار هم كه شده بخوانيم و به عمق ماجرا کمی فکر كنيم؛
پنجاه نفر علیرغم خطر مرگ برای کنترل در راکتور فوکوشیما باقي مانده‌اند. مردم ژاپن به آنها سامورایی مي گويند. این گروه کوچک مهندسین و تکنسین ها بصورت قهرمانان ملی ژاپن در آمده اند. به آنها “کامی کازی” و ... “اين پنجاه نفر براي حفظ زمين فدا خواهند شد !”