زمینلرزهی مهیب امروز (5/2/1394) در نپال که علاوه بر تلفات و خسارتهای سنگین در منطقههای مسکونی، موجب مرگ و آسیبدیدگی چندین کوهنورد هم شده است، بار دیگر یادآور نکتهای است که چند بار (از جمله در یادداشت با عنوان در حمایت از سعید صبور و باشگاه دماوند) به آن اشاره داشته ایم: کوهنوردی و محیط کوهستان، پر خطر است… . بدیهی است که “پرخطر” بودن کوهنوردی به معنای بازی کردن با دم شیر نیست، اما به هرحال این فعالیت نسبت به زندگی عادی در شهر دارای خطرهای بیشتری است، و به ویژه در کوهستانهای بلند یا در صعودهای زمستانی، گاه فقط یک تصادف (شانس) است که کوهنورد را زنده نگاه میدارد.
تصورش هم ترسآور است که اگر عظیم قیچی ساز، این کوهنورد پرتلاش و پرقدرت کشورمان، امروز کمی بالاتر از چادرگاه اصلی (یا جایی دیگر) میبود و دچار حادثه میشد… . شکی نیست که خوشفکری و تمرینها و آمادگی جسمی کممانند عظیم نقش بزرگی در پیروزیهای پی در پی او داشته است، اما چند بار هم فقط خوشبیاری او را از خطر جدی نجات داده است؛ برای مثال در مانسلو که بهمن 17 کوهنورد را در چند قدمی عظیم به کام مرگ کشاند. خود او نیز ضمن تاکید بر این که ریسک کردن را تایید نمیکند، میگوید: «خطر در هیمالیا زیاد است… و بعضی اتفاقات وحوادث خارج از اراده کوهنورد است»(1).
آنان که مدعی هستند با «رعایت نظامات کوهنوردی» میتوان جلوی خطر را گرفت، آیا میپندارند که امروز، کوهنوردان سالم مانده در چادرگاه اورست با به کار بستن همان قواعد زنده مانده اند؟!
1) گفتگو با نعمت اخضری، وبلاگ تاریخ کوهنوردی همدان، 3/2/1394