حیا کن، یوزپلنگ رو رها کن!

این لبخند ها مرا یاد بعضی فوتبالیست های میلیاردی انداخت که پس از شکست، خندان و خوشحال از زمین مسابقه خارج می شوند. مهم نیست ببازند یا ببرند، مهم نیست برایشان عده ای عزادار این شکست شده اند، مهم قراردادهای چند صد میلیونی و چند میلیاردی است. گذشت آن روزها که کسی روی پیراهنش تعصب و غیرت داشت. امروز فقط پول مهم است!
اگر مشابه این لبخندها در یک استادیوم اتفاق می افتاد حتمن تماشاگران شعار می دادند: فلانی حیا کن، یوزپلنگ رو رها کن!