آب عقب رفته، عمقش کم شده، خبری از مسابقه‌های ماهیگیری نیست، اما همه این‌ها تنها بخشی از دردهای امروز «دریاچه بزنگان» است؛ دریاچه‌ای که محلی‌ها به اسم گل بی‌بی می‌شناسندش.دریاچه بزنگان، در میانه راه مشهد به سرخس است؛ دقیقاً در کیلومتر 130. می‌گویند گستره‌اش حدود 400 هکتار است. گستره پهنه آبی آن در حالت اشباع آب حدود 50 هکتار و ارتفاع متوسط آن 850 متر از سطح دریاست. می‌گویند در کنارش حوضچه‌های پروش ماهی راه انداخته بودند.
می‌گویند دریاچه زیستگاه کپور بوده و قزل‌آلای رنگین کمان هم از اواسط دهه پنجاه شمسی، در آن رهاسازی می‌شود. در خرداد 1389 هم اداره شیلات 10 هزار قطعه بچه ماهی سفید به این دریاچه ریخته است تا مسابقات ماهیگیری با نظارت سازمان حفاظت از محیط زیست در آن برگزار شود.
پرنده‌های مهاجر زمستانی هم به این دریاچه رفت و آمد داشته‌اند. 140 گونه از پرنده‌های بومی ایران برای گذراندن پاییز، زمستان و اوایل بهار در منطقه تالاب بزنگان دیده شده‌اند.این‌ها مال روزهای اوج دریاچه بود. امروز، روزگار دیگری است. آب دریاچه رو به کاهش است. می‌گویند ورودی دریایچه که از سیلاب‌های فصلی از دامنه کوه‌های مسجد سلیمان و دو چشمه در کف این دریاچه تأمین می‌شود، کم شده؛ آن قدر کم که نشانه‌های کاهش سطح آب دریاچه روی ساحل آن دیده می‌شود.
به غیر از کاهش آب دریاچه، چیزهای دیگری هم هست. عقب رفتن آب دریاچه پس از سال‌ها خشکسالی بخشی از ضلع غربی دریاچه را به باتلاق تبدیل کرده است. زمین‌هایی که روابط عمومی اداره کل حفاظت از محیط زیست استان خراسان رضوی می‌گوید وسعتی حدود هفت هکتار دارد و برخی این روزها ادعای مالکیتش را دارند، در حالی که کارشناسان سازمان محیط زیست می‌گویند در دوره تَرسالی این زمین‌ها جزئی از دریاچه بوده‌اند، نی‌زار و بیشه‌زارهایی که هیچ وقت کاربردی برای کشاورزی نداشته‌اند و به جز آن با جلوگیری از ورود رسوب به دریاچه، از این دریاچه آب شیرین دفاع می‌کردند.دریاچه و تالاب بزنگان، شاید به اندازه دریاچه ارومیه مشهور، یا به اندازه دریاچه هامون استراتژیک نباشد، اما او هم مثل باقی دریاچه‌های ایران رو به مرگ است؛ مرگی که در سکوت رخ خواهد داد.