بهار 93 پناهگاه حیات وحش میانکاله عکاس حر منصوری
درود
دربرنامه های طبیعت گردی راننده های محلی نقش بسیار مهم و اساسی را در تعین سطح کیفیت و امنیت تور دارند و باید بیشترین دقت را در انتخاب ،آموزش و حفظ منزلت آنهادر طول برنامه ها داشت .
متاسفانه نوعی نگاه بیمار که عموما از طرف اشخاصی با روحیات مشکل دار به جامعه بومی وجود دارد که همواره دردسر ساز است.رفتاری در گس این نوع نگاه وجود دارد که خود خواهانه خود را محق هر گونه رفتاری دانسته و از تمام توانش برای بهره جویی و تحقیر جامعه بومی استفاده میکند .رفتاری که نهایتا مشکلاتی را متوجه برنامه و عاملان محلی کرده و کنترلش نیاز به مهارت و تدبیر از سوی برگزار کننده دارد .
اینجانب طی این سالها به موارد بسیاری برخورد کردم که رفتار بسیار تحقیر آمیز یک مسافر باعث شده راننده و یا راننده ها دلخور شده و همین موضوع بصورت مستقیم روی کیفیت اجرا و حتی امنیت گروه تاثیر مستقیم گذاشته است .
بهترین راهی که بر اساس تجربه میتوانم پیشنهاد دهم شامل سه مرحله است .
1- ایجاد آمادگی و گوشزد کردن کدهای رفتار با جوامع بومی به همسفران قبل از رویارویی اولیه .
2- معرفی کامل راننده ها ، اعتبار بخشی به آنها از طریق معرفی نقشی که غیر از رانندگی در میان جامعه میزبان تور دارند (رانندگی شغل دوم آنها بوده و معمولا به کشاورزی ،باغداری و دامداری اشتغال دارند)
3- مهمتر از همه : قرار دادن لقب عمو و یا دایی به تناسب سن شخصیت فرد مورد نظر در ابتدا و یا انتهای نامش و تشویق مسافرها به همراهی با لیدر .
بصورتی که دیگر کسی ایشان را آقای راننده صدا نکند
نکته:بایدمتذکر شوم در کنار حفظ شان افراد جامعه میزبان ،شما کمک کرده اید که مسافر براحتی به راننده اعتماد کرده و احساس امنیت و راحتی داشته باشند ،راننده نسبت به جمع احساس مسئولیت بسیار بیشتری داشته باشد و در صورت بروز هر گونه مشکل از طرف راننده و یا مسافر قادر باشند براحتی از اشتباه یکدیگر بگذرن و یکدیگر را ببخشند .
مطمئن هستم راهکارهای دیگری وجود دارد که به آن اشاره نکردم و مشتاقم تا ازشما دوستان آنرا بیاموزم.
حر منصوری عبدالملکی
93/3/27