عصر روز بیست و هشتم فروردین خبر درگذشت
گابریل گارسیا مارکز خالق “صد سال تنهایی” و برنده جایزه نوبل ادبیات،
با تاسف میلیون‌ها نفر در سراسر جهان مواجه شد.
گابریل گارسیا مارکز که آثار او در زمره شاهکارهای ادبیات جهان به‌شمار می‌رود
در ششم مارچ 1927 در کلمبیا به دنیا آمد. او علاوه بر رمان‌نویسی در زمینه سیاسی
هم فعال بود و از دوستان نزدیک بعضی چهره‌های سیاسی دنیا از جمله فیدل کاسترو و
میتران به‌شمار می‌رفت.
آثار مشهوری چون “صد سال تنهایی”،
“پاییز پدر سالار”، “ساعت شوم” ، “عشق سال‌های وبا”
از جمله رمان‌های او هستند که در طول سال‌ها الگوی بسیاری از نویسندگان دنیا و
بویژه علاقمندان سبک رئالیسم جادویی بودند.
در نوزدهم ژوییه
1991 گابریل گارسیا مارکز در کنگره «گروه صدنفره کشورهای اسپانیایی زبان و امریکای
لاتین» در کشور مکزیک برگزار شد سخنرانی کرد تا به نام هنرمندان و نویسندگان قاره
امریکای لاتین پیشنهاد کند یک موسسه امریکای لاتین ویژه حفاظت از زمین بوجود آید.
نوشتار زیر ترجمه سخنرانی مارکز در این کنگره است که بیست و سه سال قبل و یکسال پیش از نخستین نشست زمین در
ریودوژانیروی برزیل قرائت شد و توسط مترجم زبردست روانشاد بهمن فرزانه به فارسی
برگردانده شده است:
آقایان رئیس
جمهوران، اعلیحضرت، دوستان،
بیانیه ای را
قرائت می کنم که گروه صدنفره نوشته است، گروهی که من نیز عضو آن هستم. نویسندگان و
هنرمندان بی شماری از امریکای لاتین آن را امضا کرده اند.
کره ی زمین بدترین
دوران بحران زمینی را در تاریخ طی می کند. تقریباٌ نیمی از جنگلهای مناطق حاره از
بین رفته است. هر سال بین شانزده تا بیست میلیون هکتار از زمین های جنگلی نابود و
هرساعت یک گونه ریشه کن می شود. در سال دو هزار، سه چهارم جنگل های مناطق حاره
امریکا نابود خواهند شد. احتمالاٌ پنجاه درصد گونه حیوانات را نیز از دست خواهیم
داد. حدود هجده کشور از مهمترین کشورهای امریکای لاتین و کارائیب سرنشینان بدوی و
بومی خود را از دست خواهند داد و از تاریخ محو خواهند شد. از جانب دیگر، هرسال
میلیون ها هزار کیلو از زباله های مسموم کننده در آب های ما ریخته می شود؛ آب های
ما که کشورهای توسعه یافته آن را به زباله دانی عظیم زهر تبدیل کرده اند. 78درصد
این زباله ها از ایالات متحده امریکا سرچشمه می گیرد. به عبارت دیگر آنچه را طبیعت
طی میلیون ها سال آفریده است، بشر طی چهل سال نابود می کند.
خوشبختانه ما
اهالی امریکای لاتین چیزهای بسیار دیگری داریم تا نجات دهیم. ما مالک 58درصد جنگل
های مناطق حاره جهان هستیم که نهصد میلیون هکتار است. تنها کشور برزیل صاحب 33درصد
این جنگل هاست. کشور پاناما به تنهایی به اندازه تمام کشورهای اروپایی درخت دارد.
جنگل تامبوپاتا در کشور پرو، غنی ترین جای پرندگان و پروانه ها در جهان است.
نباتات و حیوانات شهر تپوئیس در ونزوئلا گنجینه ای طبیعی به وجود آورده است. جنگل
لاکاندونا بزرگترین منطقه پررطوبت نیمکره شمالی را در بردارد. در رودخانه آمازون
نه تنها هر روز یک پنجم آب شیرین جهان جریان دارد، بلکه یک پنجم از تمام نژاد
پرندگان جهان در آن زیست می کند. راهروی مهاجرتی پرندگان امریکا از شرق مکزیک عبور می کند از امریکای
مرکزی می گذرد و به منطقه آمازون می رسد. کشور مکزیک و کلمبیا، دو کشور از چهار
کشوری هستند که نباتات و جانوران آنها با جاهای دیگر فرق می کند. فقط اتحاد و
پافشاری دولت های ما می تواند این ثروت های بی شمار را از فاجعه نابودی نهایی نجات
بخشد.
آقایان رئیس
جمهور، با این حضور ذهن است که گروه بی شماری از هنرمندان و نویسندگان محترم در
این جا گردآمده اند تا توصیه کنند شما یک اتحاد حفاظت از زمین در آمریکای لاتین به
وجود آورید؛ مسئله ای که چندان آسان نخواهد بود ولی می تواند جهان را از نابودی
نجات بخشد.