در روزهایی که محیط زیست کشور در بدترین شرایط در تاریخ ایران قرار دارد، در روزهایی که هوای بسیاری از شهرهای بزرگ ایران مرگ است و نفس کشیدن را برای مردمان تنگ کرده است، در زمانه ای که روند کشتار و انقراض گونه هایی جانوری و گیاهی شتاب گرفته است، در شرایطی که منابع طبیعی و آبی کشور یکی پس از دیگری به سمت نابودی پیش می روند از مجلس شورای اسلامی خبر می رسد که 63 نماینده پیشنهاد اقدام سازمان حفاظت از محیط زیست و سازمان جنگل ها را ارائه کرده اند.
این در حالیست که بر اساس آنچه که گفته شد، محیط زیست ایران بیش از هر زمانی نیازمند توجه است و به جای به حاشیه بردن آن لازم است قدرت و اعتبار سیاسی بالاتری در اختیار این سازمان قرار گیرد. راست اینست که در سالهای گذشته مدیران و سیاستمردان کشور هیچوقت محیط زیست را جدی نگرفته اند و الزامات زیست محیطی همواره مورد بی مهری و بی توجهی قرار گرفته است. ضمن اینکه مدیران سازمان محیط زیست همواره از قدرت سیاسی کمتری نسبت به مدیران مرتبط با صنایع برخوردار بوده اند. حال در این شرایط، تنزل عالی ترین مقام سازمان محیط زیست از معاون رییس جمهور به معاون وزارت جهاد کشاورزی، نتیجه ای جز کاهش وزن سیاسی و اجرایی این سازمان و بی توجهی بیشتر به محیط زیست ندارد.
در میان نمایندگان پیشنهاد دهنده این طرح، جز تعدادی انگشت شمار، بقیه از شهرهای کوچک و کم جمعیت هستند. شهرهایی که شاید نمایندگان آن با کمتر از 20 هزار رای راهی بهارستان شده اند. حتی برخی از نمایندگان پیشنهاد دهنده این طرح با 2500 یا 4000 رای به بهارستان راه یافته اند! از دیگر سو گفته می شود هر ساله در تهران 3500نفر در اثر آلودگی هوا می میرند و یا بر اساس گفته رییس مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت سالانه 10 هزار و 600 مرگ منتسب به آلودگی هوا در کشور به ثبت می رسد (خبر مربوط به سال 89) و یا اینکه سالانه 70 تا 80 هزار نفر در ایران به سرطان مبتلا می شوند. آمار گفته شده تنها مربوط به آلودگی هوا است. آسیب های وارده ناشی از نابودی جنگل ها، نابودی منابع آبی، فرسایش خاک و هر کدام حکایت مفصل دیگری دارد.
حال با توجه به آمار بیان شده در خصوص افرادی که به واسطه آلودگی هوا می میرند (حدود 42 هزار نفر در 4 سال)، فکر می کنید اگر اموات ناشی از آلودگی هوا حق رای داشتند و می توانستند نمایندگانی را به مجلس بفرستند از نمایندگان منتخب خود چه می خواستند؟!