اول: «البرز»، پلنگ زخمی که در تنکابن پیدا شده و قرار است به دلیل عدم توانایی در درمان آن کشته شود یک میراث طبیعی جهانی است. این به آن معناست که هر اتفاقی که قرار است برایش رخ دهد باید بصورت شفاف و دقیق به اطلاع همه مردم رسانده شود. تمام اطلاعات دامپزشکی آن، کارهایی که برای درمانش انجام شده، کسانی که حکم به مرگش داده اند «باید» مشخص باشد و همچون دیگر سرمایه های ملی، مردم «باید» از جزییات اطلاع کامل داشته باشند.
دوم: یوتانازی یا مرگ آسان یک مساله اخلاقی است. علم می تواند در مورد امکان یا عدم امکان بهبود یک حیوان اظهار نظر کند ولی تصمیم گیری در مورد حق حیات یک موجود زنده مساله ای اخلاقی است. در مسایل اخلاقی نمی شود یک بام و دو هوا بود یعنی نمی شود البرز را بهانه زجر کشیدن کشت ولی از سویی دیگر طرفدار رنج دایمی و بی پایان حیوانات در باغ وحش ها، دلیفیناریوم ها و سیرک ها بود. همه ی کسانی که حکم به مرگ البرز می دهند باید مراقب باشند که تصمیم گیری های اخلاقی در حوزه حقوق حیوانات یک بام و دو هوا نشود. اینطور نباشد که امروز به بهانه زجر کشیدن حکم به مرگ البرز بدهند و فردا حیوانی را در قفس کنند یا مجوز شکار به فلان شکارچی بدهند!
سوم: کشتن در اثر ناتوانی در درمان یک حیوان آسان ترین راه برای پاک کردن صورت مساله است. باید امیدوار بود این مساله به یک رویه در سازمان محیط زیست تبدیل نشود. تقویت و تجهیز امکانات دامپزشکی، اختصاص بورسیه برای تربیت دامپزشک متخصص در زمینه حیات وحش و گسترش ارتباط با دانشکده های دامپزشکی معتبر جهانی و سازمانهای بین المللی در زمینه حیات وحش باید در دستور کار سازمان محیط زیست قرار گیرد.