روز سه شنبه پسرپنج
ساله ام توسط مهد کودکش به برنامه زنده تلویزیونی خاله شادونه رفت شاید حضور پسرم
در برنامه باعث شد تا با دقت بیشتری به برنامه و گفته های خانم مجری دقیق شوم، با
وجودی که کارشناس مسائل آموزشی نیستم اما نکاتی در این برنامه به نظرم رسید که
لازم دانستم مطرح کنم: آنچه در برنامه صبح سه شنبه دیدم در کمال تاسف همان آموزه هایی بود که در زمان کودکی ما مرسوم بود و بدون تردید ریشه ی بسیاری از مشکلات فعلی ما با همین آموزه های غلط در پیوند هست که کماکان آموزش داده می شود! خانم مجری در برنامه کوتاهش با حضور بچه ها
دائماٌ با پرسش هایش و تفکیک کودکان به دو
جنس دختر و پسر آتش رقابت میان این دو را شعله ور می کرد: دخترها بهتر بلدند یا
پسرها، پسرها برنده می شوند یا دخترها، دخترها زرنگ ترند یا پسرها و به عبارت ساده
تر به آنها می آموخت که از همان ابتدا با
هم در جدال و میدان کارزار به سر می برند. اما نکته دیگری که بنظرم جای تعمق بیشتری
دارد سئوالاتی بود که خانم مجری بارها و بارها در خلال برنامه از کودکان با لحنی
آهنگین که مطمئناٌ برای شما آشناست و ظاهرا تکیه کلام ایشان برای جذابیت بیشتر برنامه
است می پرسید: کی از همه قوی تره؟ کی از همه زرنگ تره؟ کی از همه باهوش تره؟ و کودکان یک صدا فریاد
می زدند: من …. من
متاسفانه یکی از مشکلات اساسی ما ایرانی ها این است
که در محیط های کاری «من» بودن هریک از ما بر «ما » شدن می چربد و به
صورت گروهی نمی توانیم کار کنیم: چون هریک از ما خود را باهوش تر، زرنگ تر و بی
نقص تر از دیگری می داند! به کرات در محیط کار شاهد بوده ام که کاری می بایست به
صورت تیمی جلو می رفت ولی به دلیل آنکه نتوانستیم گروههای واقعی تشکیل دهیم و گروههایی
هم که تشکیل می دادیم بیشتر ضدگروه و ائتلاف بود تا یک گروه کاری، به بن بست رسید.
کاش مشاوران آموزشی
صدا و سیما راجع به محتوای مطالبی که در این برنامه ها به مخاطبان کوچک آموزش داده می شود بیشتر بررسی و تامل
کنند تا حداقل فرزندان ما که آینده سازان این سرزمین هستند بتوانند بهتر از ما در
محیط های کاری و اجتماعی شان «من» را رها کنند و در «ما» بگنجند!